Omgaan met MKB-bedrijven in nood – verder kijken dan de centen
Tijdens de coronacrisis heeft de overheid grofweg 1/3e van de bedrijven in Nederland op de een of andere manier financieel ondersteund. De overheid deed dit echter zonder een levensvatbaarheidscriterium te hanteren, omdat dit simpelweg niet (voldoende) voorhanden was en ook vanwege de beperkte tijd daarvoor. Mogelijk had de Altman-Z-methode hier van een zeker nut kunnen zijn. Deze methode is een kwantitatieve benadering die veronderstelt dat het faillissementsrisico (behoorlijk nauwkeurig) voorspelbaar is aan de hand van financiële ratio’s. Maar juist binnen het MKB blijken deze onvoldoende te kloppen bij bedrijven die in financiële nood verkeren.
Uit onderzoek blijkt dat juist binnen het MKB de ondernemersvaardigheden (kwalitatieve benadering) meer doorslaggevend zijn dan de financiële ratio’s (zonder deze laatste te veronachtzamen). De kwalitatieve benadering blijkt een uitstekende aanvulling te zijn op de kwantitatieve benadering en zou bij alle financiers (aandeelhouders, banken, alternatieve financiers, maar ook crediteuren, etc.) hoger op de agenda dienen te staan bij schuldsanerings- en herstructureringstrajecten en -kredieten.
Ook het hebben van een zeker trackrecord wordt als positief element gezien. Een trackrecord van bijvoorbeeld 6 jaar of langer geeft aan dat het bedrijf en de ondernemer zich staande hebben gehouden in vermoedelijk zowel betere als minder goede tijden.
Tip
Het bovenstaande is een korte samenvatting van een wetenschappelijk artikel over de levensvatbaarheid van kleine bedrijven die het zeer moeilijk hebben, geschreven door Han Dieperink en twee co-auteurs. Han is momenteel aan het promoveren op het onderwerp Small Business Survival aan de Universiteit van Leiden. We houden zijn publicaties in de gaten.