Ook compensatie transitievergoeding voor slapend dienstverband vóór 1 juli 2015
In de Wet werk en zekerheid werd per 1 juli 2015 de transitievergoeding geïntroduceerd. Een aantal jaren hierna volgde het recht op compensatie daarvan na langdurige arbeidsongeschiktheid. Het UWV moet de werkgever na dergelijke arbeidsongeschiktheid ook compenseren ingeval de langdurige arbeidsongeschiktheid van de werknemer eindigde vóór 1 juli 2015. Dit is de situatie sinds een recente uitspraak van de Centrale Raad van Beroep. Is het dienstverband sindsdien slapend gehouden? In dat geval heeft de werkgever geen recht op compensatie over het slapende deel van het dienstverband.
Lange tijd vroegen juristen zich wel af of ook in het geval dat de 104 weken arbeidsongeschiktheid vóór 1 juli 2015 zouden aflopen, dit de werknemer recht zou geven op de per die datum ingevoerde transitievergoeding. En in het verlengde daarvan: of de werkgever die vergoeding gecompenseerd zou krijgen, als hij die zou betalen aan de destijds zieke werknemer die nog steeds ‘slapend’ bij hem op de loonlijst stond. Sinds het zogenaamde Xella-arrest van eind 2019 worden steeds meer werknemers ‘wakker’ en claimen ze op basis van dat arrest de transitievergoeding. Als hun arbeidsongeschiktheid eindigde vóór 1 juli 2015 hoeft de werkgever die die vergoeding betaalt, dus niet langer bang te zijn voor compensatie van de vergoeding. Het was overigens al zo dat de werkgever geen compensatie ontvangt:
- voor het deel van de transitievergoeding dat betrekking heeft op het slapende deel van het dienstverband; en
- over de periode van een eventuele, door het UWV opgelegde loonsanctie na 2 jaar arbeidsongeschiktheid.
Om het verschil tussen de te betalen transitievergoeding en de compensatie niet onnodig te laten oplopen, doet de werkgever er verstandig aan om een slapend dienstverband niet nóg langer te laten voortduren ofwel te proberen te beëindigen met een vaststellingsovereenkomst. De werkgever kan in de onderhandeling over de beëindiging van het dienstverband proberen de werknemer genoegen te laten nemen met een lagere dan de maximale transitievergoeding.